วันเฉลิมพระชนมพรรษา

 

ช่วงนี้หาเวลาว่างเข้ามาอัพบล็อกไม่ได้เลย พยายามจะเคลียงานให้เสร็จก่อนสิ้นปี เพราะคิดว่าคงจะมีเวลาว่างพอให้ลัลล๊าได้บ้าง

ตอนนี้ยุ่งกะงาน จนแทบจะลืมหายใจไปเลย หุ หุ ^ ^ ทั้งที่หาเวลาว่างไม่ค่อยได้หรือแทบจะไม่มีเลย แต่วันนี้ก็วางมือจากการทำงานมาเก็บ

ภาพและข้อความที่ประทับใจ เล็กๆ น้อยๆ ไว้ในบล็อกเพราะรู้สึกตื้นตัน ภาคภูมิใจ และไม่เคยนึกเสียดายที่ได้เกิดมาเป็นคนไทยเลยค่ะ

อธิบายเป็นคำพูดทั้งหมดไม่ได้ว่าทำไม  คนไทยทุกๆ คนรักในหลวง ร้องไห้เมื่อเห็นท่าน น้ำตาคลอทุกครั้งที่ดูภาพวันเก่าๆ หรือภาพ

พระราชกรณียกิจที่แสนเหน็ดเหนื่อยของท่าน ตลอดระยะเวลาอันยาวนาน ท่านไม่เคยหยุดพัก แม้ร่างกายจะอ่อนล้าเพียงใด

ตั้งแต่ข้าพเจ้าเกิดมาจนถึง ณ ปัจจุบันนี้ ข้าพเจ้าเห็นพระองค์ท่านทรงงานมากมาย ท่านทำเพื่อพวกเราทุกคนมามากแล้ว ถึงตรงนี้

อยากให้คนไทยมีจิตสำนึกให้มากขึ้น ประพฤติตัวเป็นลูกที่ดีของท่าน ไม่ทะเลาะกัน ให้ท่านเสียพระทัย รักใคร่ และ สามัคคีกัน 

ทำเพื่อพ่อหลวงของเราบ้าง ให้ท่านเห็นว่า ลูกหลานเชื่อฟังในคำสั่งสอนของท่าน เพียงเท่านี้ก็ทำให้ท่านมีความสุขแล้วล่ะค่ะ….. ^^

  

                เก็บสิ่งดี ๆ ที่ได้ทำในวันนี้ไว้แล้ว เดี๋ยวมีเวลาจาหาอะไรดีๆ มาฝากอีกจ้า ^^

นึกขึ้นมาได้ว่าที่บ้านก็มีหนังสือเก่าๆ อยู่มาก เคยเก็บภาพถ่ายจากหนังสือจดหมายเหตุของพระองค์ไว้นานแล้ว แอบดีใจว่าที่บ้านยังมีหนังสือเก่าๆ สมุด เก่าๆ และ ภาพประวัติศาสตร์เก่า ๆ เอาไว้ให้ลูก ๆ หลาน ๆ ได้เห็นของจริงๆ หนังสือเก่าจริงๆ  แต่เสียดาย ท่านที่เก็บหนังสือเหล่านี้(คุณพ่อ คุณแม่และ คุณย่า ของข้าพเจ้า) ไม่สามารถ บอกเรื่องราว หรือที่มาว่า ที่บ้านเราได้มายังไง  มีได้อย่างไร ท่านไหนได้ไปร่วมงานต่าง ๆ มาบ้าง เสียดายที่ข้าพเจ้าจำได้ไม่หมด หลายๆ เรื่องราวข้าพเจ้าได้ยินและได้ฟังตั้งแต่สมัยตอนเป็นเด็ก พยายามที่จะเข้าใจคำบอกเล่าของย่า เมื่อครั้งที่ท่านยังอยู่ในวัง แต่ข้าพเจ้าก็ไม่อาจที่จะเข้าใจได้ทั้งหมดอยู่ดี หลงคิดไปว่าเป็นนิทาน หรือนวนิยาย ที่เล่าให้เด็กๆ ฟัง  วันเวลาผ่านไปทำให้ข้าพเจ้าได้รู้ ถึงสิ่งที่ ข้าพเจ้า เคยไม่เข้าใจ  เรื่องราวต่างๆ ที่ไม่สนใจจะฟัง แต่กลับต้องมาหาอ่านตามหนังสือประวัติของบรรพบุรุษ  ต้นตระกูลของเรา  ฟังจากผู้อื่น หรือหาอ่านจากบันทึกหอสมุดแห่งชาติ  แอบเสียใจลึกๆ 

ที่เมื่อก่อนไม่ยอมสนใจฟัง หรือเก็บรักษาหนังสือของ ต้นตระกูลเอาไว้ให้ดี  เรื่องราวตั้งแต่ปลายรัชกาลที่  4 สมุดจดบันทึกที่เก่ามากมายจนเกือบเป็นผง ^^ สิ่งมีค่าเหล่านั้น ไม่อาจย้อนวันเวลาให้กลับมาหาเราได้อีก มีแต่เดินหน้าต่อไป ไม่มีย่าที่คอยเล่าเรื่องราวสนุกๆ ในอดีตในวังตั้งแต่สมัยเมื่อท่านยังเป็นเด็ก  ไม่มีเรื่องราว ในอดีต ให้ข้าพเจ้าได้ฟังอีกแล้ว  แต่ความทรงจำต่างๆ ของข้าพเจ้าจะไม่สูญหายไปไหน เพราะ ข้าพเจ้าจะถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆ  ที่ได้รับมาจากคุณย่า คุณยาย คุณพ่อหรือคุณแม่ เก็บไว้เป็นเรื่องราวให้ลูกหลาน ได้รับรู้บ้าง ไม่ใช่ตายไปกับข้าพเจ้าแบบไร้ค่า  เรื่องราวบางเรื่อง อาจเป็นเรื่องที่คนรุ่นใหม่ นำไปศึกษาเล่าเรียน   หรือเอาไปอิงประวัติศาสตร์  อะไรที่สามารถนำไปใช้ให้เป็นประโยชน์ได้ข้าพเจ้าก็ยินดีที่ได้เป็นส่วนร่วม  ยังมีเรื่องราวอีกมากมาย ที่น้อง ๆ หลาน ๆ หรือเพื่อน ๆ บอกให้บันทึกเก็บไว้เพื่อ ให้พวกเค้าเข้ามาอ่านกัน แต่เนื่องจากเวลาที่มีน้อยนิด ทำให้หาเวลามาอัพบล๊อคไม่ได้ ยังไงก็จะหาเวลามาลงเรื่องราวต่างๆ ให้ได้อ่านก็แล้วกันจ้ก

 ภาพส่วนหนึ่งจากหนังสือที่เคยถ่ายเก็บเอาไว้ค่ะ  ว่างมะไหร่จะเอามาเก็บไว้ให้ดูอีก

 

*****